。。。

ผมทำความคุ้นเคยกับผู้ป่วยหญิงคนนี้มาหลายครั้งกว่าจะได้นั่งพูดคุยกันอย่างจริงจัง ด้วยความที่เธอใช้ชีวิตอยู่บนความหวาดกลัวตลอดเวลา เธอไม่ไว้ใจใครทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว แฟน เพื่อน หมอหรือนักจิตวิทยา  ซึ่งความหวาดกลัวของเธอนั้นมาจากความฝันของเธอเอง เนื่องจากเธออยู่ในที่ปลอดภัยมาก ไม่มีอะไรมาทำอันตรายเธอได้ (ผลจากการเฝ้าสังเกตด้วยตนเองซ้ำไปซ้ำมา ผมไม่เชื่อรายงานการสังเกตการณ์ของคนอื่น เรื่องใดก็ตามที่มีผลต่อความปลอดภัยของตนเอง ผมว่าการสังเกตการณ์เองน่าจะดีกว่า) ดังนั้นครั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นปากกาอัดเสียง กระดาษจดบันทึก หรือดินสออะไรก็ตามผมพกไปครบทั้งหมด ผม: "เมื่อวานคุณฝันหรือเปล่า" เธอ: "ฉันไม่ได้นอน" สีหน้าของเธอไม่ใช่สีหน้าของความอ่อนล้า แต่เป็นความซีดเซียวอันเกิดจากการตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาและการนอนหลับที่ไม่เพียงพอมาเป็นระยะเวลานาน รวมไปถึงความวิตกจริตที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ซึ่งอาการเหล่านี้เป็นสัญญาณเตือนเริ่มต้นของโรคฮิสทีเรีย ผม: "กลัวการฝันเหรอ" ผมรู้สึกว่าตนเองคิดผิดที่มาในวันนี้ จึงตัดสินใจถามอย่างระมัดระวัง เธอ: "อื้ม" ผม: "เมื่อวันก่...

  เขา: "ผมพูดได้แค่ว่าผมเห็นใจคุณนะ แต่ไม่ได้สงสารคุณ เพราะยังไงเสียผมก็เป็นคนที่สร้างคุณขึ้นมา" ผม: "คุณสร้างผมยังไงเหรอ" เขา: "คุณเป็นแค่ตัวละครตัวหนึ่งในนิยายของผมเท่านั้น จุดประสงค์ในการปรากฏตัวของคุณก็เพื่อเพิ่มปฏิกิริยาบางอย่างในจิตใจให้ผมซึ่งก็คือตัวเอกของหนังสือเล่มนี้และช่วยขับเคลื่อนเรื่องราวทั้งหมด ผมหมายถึงให้เรื่องราวดำเนินต่อไปน่ะ" เขาที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นผู้ป่วยโรคจิตหลงผิด (Delusional Disorder) เขาเข้าใจว่าตัวเองเป็นตัวเอกในหนังสือเล่มหนึ่ง ขณะเดียวกันก็เป็นผู้เขียนด้วย เขามีประวัติการเจ็บป่วยมา 4 ปีกว่า เขาเข้าโรงพยาบาลเมื่อ 3 ปีก่อน ยาดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับเขา ครอบครัวซึ่งก็คือภรรยาของเขาก็แทบจะถอดใจอยู่รอมร่อ ด้วยความที่เขาเคยมีอาการคลุ้มคลั่ง ผมจึงพกแค่เครื่องบันทึกเสียงเข้าไป ไม่ได้พกกระดาษ ปากกาหรือสิ่งของแหลมคมใดๆ เรานั่งห่างกันมาก เขาอยู่ฟากโน้นของโต๊ะ ส่วนผมอยู่ฟากนี้ของโต๊ะซึ่งห่างกันประมาณสองเมตร เขานั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะและถูมือไปมาใต้โต๊ะด้วยความเคยชิน เขา: "ผมรู้ว่านี่มันเกินขอบเขตความเข้าใจของคุณ แต่นี่มันคือความจริงและบ...